Antimikrobiyallere, özellikle seftriakson monoterapisine veya seftriakson artı azitromisine direnç gösteren Neisseria gonorrhoeae izolatlarının ortaya çıkışı, küresel bir halk sağlığı endişesini temsil etmektedir. Bu çalışma, İtalya’da 7 yıllık izolat koleksiyonu retrospektif analizinde antimikrobiyal direnç eğilimini analiz etmeyi amaçlamış. 2013’ten 2019’a kadar toplanan toplam 1.810 kültür pozitif gonore vakası, antimikrobiyal duyarlılık, gradyan difüzyon yöntemi ve N. gonorrhoeae multiantigen sekans tiplemesi (NG-MAST) ile değerlendirilmiş. İnfeksiyonların çoğu ürogenital infeksiyonu olan erkeklerde meydana gelmiş ve erkek hastaların %57,9’u erkeklerle seks yapan erkeklermiş.
Azitromisin direncinde son bir yılda hafif bir düşüşle 2018 yılına kadar artış (%26,5) gözlenmiş. 2019’da, azitromisin minimum inhibitör konsantrasyonunu EUCAST epidemiyolojik eşik değerinin (ECOFF) üzerinde gösteren gonokokların oranı %9,9 bulunmuş. Siprofloksasin direnci ve penisilinaz üreten N. gonorrhoeae (PPNG) yüzdeleri 2019 yılında sırasıyla %79,1 ve %18,7’ye yükselmiş. Sefiksim direnci sabit kalmış (%2.3-2.7), seftriakson direnci saptanmamış. Tanımlanan en yaygın dizi türleri 5.441, 1.407, 6.360 ve 5.624 olarak bulunmuş. Baskın genogrup (G) 1.407 bulunmuş; ayrıca yeni bir genogrup (G13070) da belirlenmiş.
Bu çalışmada antimikrobiyal direnç oranlarında bir varyasyon ve yüksek genetik değişkenlik gözlenmiş. N. gonorrhoeae izolatlarının ana fenotipik ve genotipik özellikleri ilaca dirençli gonore yayılımını izlemek için tanımlanmış.
Makale İçin Tıklayınız
